IN HET HART VAN RIETEPETITE LEVEN DE ADEMENDE SCULPTUREN VAN JOHAN TAHON

Er is iets bijzonders aan de hand met de sculpturen van Johan Tahon. Ze zijn niet van het soort dat hoog en droog vanop een sokkel – versta veraf en onbereikbaar – neerkijkt op de wereld en op de mensen. Zijn figuren voelen juist heel nabij en wakend, zelfs als ze vele meters boven ons uittorenen. Of het nu gaat om zijn geglazuurde keramische hoofden of zijn mythische leoniden, om zijn lange witte gipsen engelen of zijn reusachtige bronzen figuren in de publieke ruimte – alle zijn ze even levensecht. Even aanraakbaar. Men moet de neiging onderdrukken hen daadwerkelijk te aaien, over de kop te wrijven en achter de oren te krabben als waren het huisdieren. In zekere zin zijn ze dat ook, want eens langs Tahons handen gepasseerd, is het gips geen gips meer maar een vacht, het brons een bast waarin een hart klopt en het keramiek een ader waar bloed doorstroomt. Kijk in hun ogen: ze leven en zoeken contact.

Lees hier ons interview met Johan Tahon in De Standaard.